 |
| Görsel: iizmu.deviantart.com |
Onarmaya kalkmasın
Kaybedilmeye değer
En güzel anında
Bitirilmişse eğer
demiş Ahmet Telli şiirinde... Bir veda şiiri... Bu bahar aylarında vedaları çok düşünüyorum. Sanırım biz veda etmeyi bilmiyoruz... Güzel veda etmeyi...
Başlamayı biliyoruz, beklemeyi, sabretmeyi belki, adım adım hedefe gitmeyi, ama veda etmeyi bilmiyoruz...
Düğün dernek evleniyoruz mesela, çocuğumuzu en "iyi" okula başlatıyoruz, yeni işlerimize başlıyoruz çiçek çiçek... Ama veda etmeyi bilmiyoruz işte çoğumuz...
Boşanırken kavga gürültü, kiminde aldatma, kiminde mal davaları...
Okul biterken son günlerde okula uğramaz bile pek çok öğrenci, karneleri zar zor aileleri uğrayıp alır sonunda...
İşyerinde ayrılırken bir gıybet, bir veryansın...
Başladığımız keyifle bitirmeyi bilmiyoruz...
Bunun iki sebebi olabilir diye düşünüyorum, ya zamanında bitiremiyoruz, gereksiz yere onarıp duruyor, yamalıyor, o çatlaklara bakarak bileniyoruz; ya da kıymet bilmiyoruz, güzel günlerimizi sevgiyle anıp mutlu anlara gülümseyerek elimizi sallayamıyoruz geride bıraktıklarımıza...
Güzel veda etmeyi bilmiyoruz... Ne bıraktığımıza değerli hissettiriyoruz kendisini, ne giderken biz ağırlığımızı, hoş sadamızı bırakabiliyoruz ardımızda...
Oysa yıllar sonra geçmişin baştan çıkarıcılığı ile baktığımızda anlayacağız belki de ne kadar mutluymuşuz o sırada...
Yaşlanmalar yok artık hayatımızda, ölümler hastane odalarına taşındı... Sabrımız yok ki yaşamaya, veda etmeye vaktimiz olsun...
Hep güzel kıldım vedalarımı bana edemeselerde, gönlüm kırılsa da. Sonra bir an geldi biri öyle güzel bir veda bıraktı ki geride tüm kahverengi dallarımdan çiçekler açtırdı ve ben hala onu ilk gün ki gibi gülümseyerek hatırlarım. Hislerimiz vuku bulmuş. Kaleminize sağlık. Gitmenin de bir adabı olmalı. Geride kül yerine bir ılık gülümseme ile...
YanıtlaSilNe güzel yazmışsınız. "Gitmenin de bir adabı olmalı" anlatmaya çalıştığım biraz da bu işte...
Sil