Evlilikler, doğumlar, kutlamalar... Bir dönem hayatınız bunlarla şenleniyor... Evleniyorsunuz, arkadaşlarınız evleniyor, kuzenleriniz, kardeşleriniz evleniyor, sonra bebekler gelmeye başlıyor ardarda bir süre... Kendi çocuğunuz, yeğenleriniz, arkadaşlarınızın çocukları... Sonra bir bakıyorsunuz, evlenecek kimse kalmamış etrafınızda, çağrılacağınız düğünler bitmiş, herkes çocuk planlarını kapatmış, o ufak bebeler 10'lu yaşlarını kutlamaya başlamış...

Hayatın döngüsü bu maalesef... Alacak verecek kızımız kalmadı, teyze-hala da olduk çok şükür yıllardır, oğlanı da büyüttük... O zaman bir ölüm döngüsü etrafımızda, bu aralar hep ölüm haberleri almam bundan mı? Depresif miyim yoksa sadece gerçekçi mi?

Üzgünüm... Endişeliyim...

Bir adım at

Bir adım at, kalk bir adım at... Kapıyı aç, dışarı çık, güneşi ara... Bir adım at, bir nefes al, yaşadığını fark et... Canlı olmakla kalma, tazelen, taze kal... Ciğerlerine çektiğinin yaşam olduğunu fark et... Seninle birlikte nefes alan tüm o canlıları düşün, hayvanları, ağaçları...

Bir adım at, etrafına bak, etrafındaki sesleri duy, doğanın müziğini, bir ağacı okşa, bir çiçeğe merhaba de...

İşte o zaman göreceksin kelebekleri, güneş ışığı dansını yaparken, hissedeceksin varlıklarını ve sevineceksin...

İçin neşe ile dolarken sevgiyi hissedeceksin, o müthiş yüce gücü, teninde dolanan yaprakların hışırtısı mı, rüzgarın kıpırtısı mı? Bir kuş mu öttü az ötede?

Bir adım daha at...

Canlı olmak yetmez, tazeleneceksin...