Yırtıcı

Huzur içinde ormanın sesini dinliyorum... Suyun şırıltısını, yaprakların kıpırtısını,bir ağaçkakan tıkırdatıyor bir ağaç gövdesini... Güneş süzülüyor taaa tepeden, seyrek yaprakların arasından... Bir karaltı geçiyor sonra, sanki daha bir sessizleşiyor orman... Karanlık bir kuş uçuyor tepeden, iri sanki biraz, sanki biraz tekinsiz... Bir anda tetikte hissediyorum kendimi... Sanki biraz sonra bir şeyler olacak... Denge bozulmuş gibi bir anda, belli yakında bir şey olacak... Büyük bir şey olmayabilir, ama belli ki herkes teyakkuzda benimle birlikte... Bütün evren bekliyor, denge eğrildi biraz, büküldü... Terazinin bir kefesi ağırlaştı... Bekliyoruz nefesimizi tuttuk... Gerilimi hissedebiliyorum toprakta bile, enerji yükseldi, sanki birazdan bir yıldırım düşecek gibi... Birazdan bir şey olacak ve evrende denge yeniden sağlanacak...

Ne kadar yırtıcı olsa da denge bu...

Kar kırmızı

Görsel: jackiemorris.co.uk

Sen sevgi nedir bilir misin? Gönlünün genişlediğini, sanki tüm evreni içine alacakmış gibi engin bir deniz olduğunu hissettin mi hiç? Bir avuç kuşburnu elimde, açlıktan ölmek üzere olan o muazzam beyaz hayvanı gördüğümde, hissettiklerimi ancak bu sözler bir nebze olsun anlatabilir...
Tanışıyorduk, çok eskilerden tanışıyorduk, biliyorum, o da biliyordu ki, bir anlığına da olsa gözlerinin gerisinde bir pırıltı oldu, "nerelerdeydin?" dedi gönül diliyle, "çok geç olacaktı neredeyse..." Belki de yüzyıllar geçmişti tanışalı biz, bu geçen yüzyıllar boyunca paralel yaşamıştık da tekrar göz göze, can cana olmamıştık...
Neredeyse bu defa da çok geç olacaktı, ayrılmak üzereydi çünkü, hissediyordum, aramızdaki derin bağ sayesinde... Koştum, sarıldım, başını kucağıma dayadı, bir sonsuzluk boyu sürdü o AN... Yüreklerimiz birlikte attı... Avucumda kalmıştı meyveler, yese, belki iyi gelirdi, ama ne onun hali vardı ağzını açmaya ne benim içim elveriyordu o halini görmeye, öylece kaldık işte... Kaldık bir ömür sonu...