Tarçın

Mis kokulu çocukluğum geldi aklıma bir anda... O salepler üstünde tarçınla, sıcak gelirdi bana, içemezdim... Annem "soğutma" derdi, "bir şeye benzemez sonra..." dilimi yakardım illa ki ilk yudumda... Sonra soğumasını beklerdim... Sanırdım ki, bir şeye benzemiyor o salep... Sıcakken içilirse benzer bir şeye çünkü... Ben beceremiyorum ki sıcak içmeyi... Demek ki, berbat bir şey içiyorum, ama seviyorum da sanki... O harika tarçın kokusu burnumda hala...

Boza da içerdik bazen, tarçınlı... Soğuk olurdu, üstüne leblebi de atardım ben... "Bu kadar çok doldurma leblebiyi, genzine kaçar, boğulursun" derdi annem... Kışın nadiren soğuk bir şey içmeme izin verilirdi... "Yavaş iç" derdi annem... Hemen içip bitirmek isterdim ben bozayı, üstünü de leblebi ile kaplardım... Beceremezdim ki hiç yavaş içmeyi... Kızardım kendime, hemen bitirdiğim için tüm leblebileri...

Tarçın kokulu çocukluğum, beceriksizlik yüklü... Ne sıcak içmeyi becerebilirim, ne soğuk... Ne hızlı içmeyi becerebilirim, ne yavaş... Bir an önce büyümeliyim her halde... Her şeyi en uygun şekilde yapabilmek için... Büyümek gerek...