Suskun

Bir laf var "suskunluğum asaletimden" diye, bilir misiniz? Benimki ondan değil... Suskunluğum bildiğin diyecek laf bulamamaktan... Hani o gerilimli sessizlikler olur ya... Benimkiler hep ondan... Diyecek laf gelmiyor aklıma yaa... İki ana nedeni var... Birincisi söyleyeceklerimi değerli bulmuyorum, gündelik konuşmalar, nasılsın - iyiyimler basit geliyor, anlamsız geliyor hatta... Hani insanlar vardır, ayak üstü şecerenizi alırlar... Kimsin? Nerelisin? Kimlerdensin? Ortak bir alan, ortak bir arkadaş bulmaya, bir tanışıklık çıkartmaya çalışırlar. Bu hep anlamsız gelmiştir bana... Eeee, ne olacak ki? Ortak bir tanıdığımız olsa ne olur? Kim bilir ne zamandan kalma 3-5 kelam etmiş olduğum biri senin eski komşun olursa ne kazandırır bu bize? Hiç anlamam... Kardeşimin en yakın dostu olsan bile, biz ortak bir payda bulmuş olur muyuz acaba? Bir lafa başlamak istesem, dilimin ucuna gelse, geri yollarım bu nedenle... Karşımdakinin bu tarz girişimlerini de kısa cevaplarla sonuçsuz bırakırım çoğu zaman...

Bir de ikinci neden var, anlaşılmamaktan da öte beni korkutan, yanlış anlaşılmak... İşte çoğu zaman suskunluğum bundandır... İyisi mi çiçeklerimi içime doğru açarım, kendime saklarım manolyamın kokusunu, susarım...

----

Dip: Bu yazıyı bitirirken aklıma gelen manolya, Lorca'nın Sezilmemiş Aşka Gazel şiirindeki manolyadır... Ülkü Tamer çevirisi ile buraya alıyorum aynen:

SEZİLMEMİŞ AŞKA GAZEL

Karnındaki karanlık manolyanın
Kimseler anlamadı kokusunu.
Acıttığını kimseler bilemedi
Dişlerinle sıktığın o aşk kurşunu.

Binlerce Acem tayı uykuya yattı
Alnının ay vurmuş alanında,
O senin kar düşmanı göğsünü
Kucaklarken dört gece kollarımla.

Bakışın, tohumların solgun dalıydı
Alçılar,yaseminler arasından,
Aradım vermek için yüreğimde
O fildişi mektupları her zaman diyen,

Her zaman: acımın bahçesi benim
Gövden her zaman, her zaman şaşırtıcı
Damarlarının kanıyla dolu ağzım,
Ağzın ölümüm için söndürdü ışığını.

Federico Garcia LORCA