Estetik

Görsel: pixabay.com

Estetik kaygısı diye bir terim var... Bildiğin kontrol düşkünlüğü... Her şeyin güzeli olacak, her şey düzgün olacak, saksıdaki çiçekler bile rengarenk, kafasına göre olmayacak, hepsi aynı renk, tek sıra olacak... Doğa bu, onun estetiği kendinde, uyar mı senin estetik adı verdiğin nizamına... İlla ki, o güzelim kırmızı begonyanın yanından bir semiz otu sürüverir, bir karga gelir, öbür saksının içine bir ceviz dikiverir... Berikinden papatya fışkırır baharda... Doğanın estetiği kendindedir, sen anlayamazsın, geleni şükranla karşılayıp bağrına basarsın ancak...

Bunu kavrayamamaktandır işte insanın doğa ile savaşı... İlla ki benim istediğim gibi olacak derdinde olmasa insan, görecek o muazzam dengeyi, eksik yapraklı papatyanın kendi içindeki estetiğini... Renklerin tek tip dışındaki ahengini... Doğayı takdir etmeyi, verdiğini kabul etmeyi öğrenmeden verdiğin her savaş boşuna...

En büyük yanılgı şu gerçeği unutmaktır: Doğa her zaman galip gelir...