Miras

"Miras değil alınteri" yazıyordu minibüsünün arkasında... Çok önemliydi onun için... Bu minibüsü almak için yıllarca ter dökmüştü... En büyük hayaliydi kendi minibüsünün olması... Magiruz, havalısından... Yıllarca yemedi, içmedi, uyumadı, çalıştı biriktirdi...

Kimseler elinden tutmadı, hep yalnız çalıştı... Ondan para isteyenler oldu sadece... Hep isteyenler... "Sende vardır, versene bir 5'lik..." diyenler çok oldu... Sigara içmeye yeltendi bir dönem, baktı bir kendisine, 5 otlakçılara, onu da bıraktı...

Uyumadı, gece taksiye çıktı, hafta sonu amelelik etti... Evlensem, hanım entari ister, bebek ister, bebek mama ister dedi, evlenmedi... Kendine gösterilen kızların yüzüne bile bakmadı gönlü kayar diye...

Çalıştı, çalıştı, çalıştı...

Biriktirdi, biriktirdi, biriktirdi...

Sonunda parası göl oldu, gitti aldı Magiruzunu... Kavuştu aşkına... Nazlı kuzum dedi adına... Süsledi onu, titizlendi, geceleri nereye park edeceğini bilemedi, emanet edemedi hiçbir yere, bırakıp gidemedi... İçinde yattı, Nazlı kuzu, hem ekmek teknesi oldu, hem evi...

Kocaman yapıştırdı arka cama... "Miras değil, alınteri"

Sonra baktı ki, miras bırakacak kimsesi yoktu nazlı kuzusunu zaten...