Ruhum

Görsel: http://www.tattoobite.com/

Ruhum bir yaralı kuş, gönlümün bir yanı hüzne bakar benim... Klişelerden hiç hoşlanmam, ama şu palyaço klişesi tam bana göre... Hani var ya, "benim her kahkahamda bin gözyaşı gizlidir" diyen... İşte o bendeniz oluyorum... Mesleğim tiyatro değil belki, ama rol yapmak ikinci adım... Her gün evdekilere ayrı rol, patrona ayrı, müşteriye ayrı bir rol... Maskeler, maskeler, maskeler...

Sanırsın ki, bu kadar maske takarken insan sonunda kim olduğunu unutur... Kazın ayağı öyle değil... Her an hatırlıyorum aslında kim olduğumu... Ruhumun kanayan yarasını bir an bile unutmam mümkün değil... Dudağımın bir kıvrımından bile taşmasın diye saatlerce ayna başında çalışıyorum... Gizli kimliğimi kimse bilmiyor, annem bile... Hüzünlerle sarıp sarmaladığım kalbimi, her an can çekişen bir kuş gibi kanat çırpan ruhumu kimse görmedi bugüne kadar... Belki, belki babam görmüştü gözlerimde, emin değilim, ölmeden önce, ellerimi tutup gözlerimin içine baktığında, o bir an için, belki babamın hüznü ile buluşmuştu ruhumdaki kuş... Bir şey söyleyecek gibi ağzını açmış, sadece derin bir ah çekip öylece boşluğa çevirmişti gözlerini... 3 gün çekmedi zaten ebedi yolcuğuna çıkması, belki de benim yaramdı onun umudunu kıran, kim bilir...

Kal demedim çünkü diyemezdim... Asıl yandığım, bekle birlikte gidelim dememiş olmam... Bir maske de bunun için taktım daha sonra, içimdeki korkağı gizlemek için... Bekle geliyorum demeden, diyemeden... O gitti, ben kaldım...

Kalakaldım...