Anneannemin çok güzel bir yakut mücevher takımı vardı... Eski kadınların eski güzel mücevherlerinden... Kocaman kırmızı taşı, kırmızı altından montürü vardı ve etrafında ufak elmaslar vardı... Hayatımda gördüğüm en güzel şeydi sanırım... Bir gün hırsız girdi eve, ödüm koptu yakut küpeleri aldı diye... Dolaptaki bütün kaseleri tek tek kaldırmış, yoklamış her yeri, en son kaseyi de kaldırsa mücevheri bulacak... Kaldırmamış onu... Alamamış yakut takımı... Çok sevindim... Onun yerine teyzemin Almanya'dan getirdiği kadife pelerinimi almış... Adak gibi... Çok sevdiğin bir şeye karşı çok sevdiğin başka bir şey... Olsun... Yakutlar daha değerli, onlar kurtuldu ya... Çocukluğumun hazinesi yakutlar...
Aradan yıllar geçti, anneannem vefat etti, küçük anılar paylaşıldı, eşyalar dağıtıldı... Yakut mücevherden bahseden hiç yok... Keşke bana kalsa dediğim bir miras, çocukluğumun hazinesi, nerede?
Anneme sordum, "yakut küpeleri vardı anneannemin, etrafı elmastı hani" diye...
"Ne yakutu?" dedi annem... Bir daha anlattım, hani kocaman taştı ortası, kırmızı altın montürü vardı...
Annem güldü, "camdı onlar" dedi...
Cam KIRILDI...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder