"Sakin ol" demediler bana hiç... Hep sakindim çünkü... Mantıklı, sakin, soğuk kanlı... Bir anda parlamaz, her konuda planlı programlı... Ben küçükken bana sorulan "büyüyünce ne olacaksın?" sorusuna asla cevap vermedim mesela... Hiçbir zaman, gelin, itfaiyeci, dondurmacı, doktor olmak istemedim... Pek öyle hayalim falan da olmadı... Hayal kurmayı bilmem ben pek... Sadece plan yaparım. Bir şeyi elde edemeyeceğimi düşünüyorsam, elde etsem ne yapardım diye düşünmem... Asla piyango bileti almam mesela...
Böyleyim ben... Kupkuru, planlı, sakin... Coşkusuz, hayalsiz, sessiz...
"Oysa ne hayaller kurmuştuk..." tarzı cümlelerim olmadı hiç... Hayalperest olmadım, gerçekçi olmakla övündüm... İnsan olmak yerine robot olmaya öykündüm... Duygularımı öldürdüm... Adım adım kendim de öldüm, belki de ölü doğmuştum, kim bilir? Belki de bir mantık evliliğinin olmayan çocuğuyum...
Sakin, kuru, coşkusuz...
Ben de kendince bir aşk evliliğinin firtinakarinda büyümüş ve o fırtınaların tüm şiddetini içine cekmis bir çocuğum ..Fırtınanın duygusundan da pek bi şey çıkmıyor ..
YanıtlaSilPlanlar yaşamlar içindir ...
Bir sürü plansız zararcinin yanında ölü gözükmek iyidir,iyi ve planlı şeyler peşinden koşmak