Susmak

Susmak istemediğim zamanlar var benim, hiç susmak istemediğim... "Susmam asaletimdendir." diyorlar ya, asaleti falan bırak, edepsizliği de koy kenara, avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum bazen...

Söz gümüşse, sükut altınmış ya, boş vermek istiyorum onca altını, gümüşü de bir kenara atayım, sadece, sadece bağırayım istiyorum...

Önünü, sonunu düşünmeden konuşan insanlar var ya, hani hiç hoşlanmadıklarımız, patavatsızlar var ya... Onlar kadar düşüncesiz, pervasız olabilmek istiyorum bazen... Aklımı, dimağımı, efendiliğimi bir kenara koyup gözümü patlata patlata konuşmak istiyorum... O kırılmasın, bu alınmasın, beriki darılmasın demeden, içimden geçtiği gibi konuşmak istiyorum. Onlar kırılmasın derken kendimi kırılmış bulmamak için konuşabilmek istiyorum. Onlar alınmasın derken, onlar darılmasın derken en küskün kendimi buluyorum, en değersiz, en kenara itilmiş bir ben varım, o kenarda, yıpranmış, küçücük...

Değer mi asalet için bunlara?