Eve perdenin aralığından giren güneş aydınlık benim için, o da sabahın erken saatlerinde yalayıp geçer zaten… Kuzeye bakıyor pencereler, güneşten çok gölge olur ışık bizim evde… Sürekli dans eden gölgeler dolaşır evin içinde… Hele de tek başınaysa insan, delirmemek biraz zor. Mutlaka ses istersin evde, televizyonu her odaya koymak, hepsinde açık bırakmak istersin… Karanlığı beklersin resmen gölgelerden kurtulmak için…
Banyoda mesela, sırtın dönükken kapıya, bir karaltı geçiverir arkandan… Bilemezsin gerçek mi, yoksa ışık oyunu mu? Bir ÇAT kopar sessizliğin ortasında ısınan parkelerden… Biri mi bastı geçti diye aklın karışır…
“İyi saatte olsunlar” demişler ya adına eskiler, kimin iyi saati acaba? Onların herhalde, benim iyi saatim yok çünkü sürekli gölgelerin, seslerin koridorlarını turladığı bu evde…
Delirmek işten değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder