Kıskanıyorum

Fotoğraf: Mahmut Özdemir

Kıskanırdım onu hep, hala da deli gibi kıskanıyorum... O daha güzel bir bebekti belki, ama ne fark eder, bir kazaya bakar hepsi... Yüz güzelliği nedir ki? Daha iyi huyluydu, uysal, ama zeki bakışları vardı... Boyu biraz daha kısa, elleri biraz daha tombul... Ben de o kadar sevimsiz sayılmazdım sonuçta... Güzel bir gülüşüm, parlayan gözlerim olduğunu söylerlerdi...

En yakın arkadaşım değildi sonuçta, ama aynı yatakta yatırırlardı bizi... Benim onu koruduğumu, avuttuğumu sanırlardı. Geceleri ağladığında sarılırdım ona bazen, ama bazen de o kadar kızardım ki, bir tekme sallardım bacağına battaniyenin altından... O zaman basardı yaygarayı iyice, biri gelip ışığı açtı mı, koca koca açardı gözlerini...

İşte o zaman da böyle kıskanırdım onu gittiği kucaktan... Ben ağlamadığım için o çıkardı kucağa... Büyüklerin yanına giderdi, ağladığı için...

Ben ağlamazdım, gözlerimi kocaman açamazdım da zaten... Olsa olsa yumruklarımı sıkardım... Belki de yumruklarımı sıkabildiğim için hep benim yanıma verirlerdi onu... Kocaman gözlerini bana çevirmesi etkilemezdi beni diğerleri gibi... Ağlasın isterdim bir yandan, ağlatayım onu, bir yandan da deli gibi kıskanırdım ağlayabilmesini...