Bulut gibi göklere yükselirken ruhum, bir yandan da geride bıraktıklarımı düşündüm. Neler kalmıştı ki geride, yaşanmamışlar daha çok, ama keyif de bir yandan, gözden kaçmışlar/ kaçırılmışlar biraz. Bile bile bilmediklerimiz, güle güle gönderdiklerimiz. Sevdim, çok sevdim, ama olmadı yalanlarımız.
Bulut gibi yükselebilmek için hepsini geride bırakmak lazım. Tertemiz ve hafif olmak.
Sevgi de dahil her bağ ağırlaştırdı beni. Umutlar yere bağladı ayaklarımı. Hani derler ya “kaybedecek hiçbir şeyi olmayan insan özgürdür.” diye. Tek tek her şeyi bıraktım özgürleşmek için. En son da yalnızlığımı bıraktım ve bir baktım ki birlik içindeyim. Hafifledim, hafifledim, bir rüzgara kaldı havalanmam, ona teslim ettim kendimi.
Demek bulut olmak teslimiyetmiş bunu anladım. Boyun eğmek ve kabul etmek, ama kabullenmek değil asla…
20 Ağustos 2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder